M. Tullius Cicero, Philippics
Albert Clark, Albert Curtis Clark, Ed.

6. [13] an me censetis, patres conscripti, quod vos inviti secuti estis, decreturum fuisse, ut parentalia cum supplicationibus miscerentur, ut inexpiabiles religiones in rem publicam inducerentur, ut decernerentur supplicationes mortuo¹? nihil dico cui². fuerit ille L. Brutus³ qui et ipse dominatu regio rem publicam liberavit et ad similem virtutem et simile factum stirpem iam prope in⁴ quingentesimum annum propagavit: adduci tamen non possem ut quemquam mortuum coniungerem cum deorum⁵ immortalium religione; ut, cuius sepulcrum usquam⁶ exstet ubi parentetur, ei publice supplicetur. ego vero eam sententiam dixissem⁷ ut me adversus populum Romanum, si qui⁸ accidisset gravior rei publicae casus, si bellum, si morbus, si fames, facile possem defendere; quae partim iam sunt, partim timeo ne impendeant. sed hoc ignoscant di immortales velim et populo Romano qui id non probat, et huic ordini qui decrevit invitus. [14] quid? de reliquis rei publicae malis licetne dicere? mihi vero⁹ licet et semper licebit dignitatem tueri, mortem contemnere. potestas modo veniendi in hunc locum sit: dicendi periculum non recuso. atque utinam, patres conscripti, Kalendis Sextilibus adesse potuissem! non quo profici potuerit aliquid, sed ne unus modo consularis, quod tum accidit¹⁰, dignus illo honore, dignus re publica inveniretur. qua quidem ex re magnum accipio dolorem, homines amplissimis populi Romani beneficiis usos L. Pisonem ducem optimae sententiae non secutos. idcircone nos populus Romanus consules fecit ut in altissimo¹¹ gradu dignitatis locati rem publicam pro nihilo haberemus? non modo voce nemo L. Pisoni¹² consulari¹³ sed ne voltu quidem adsensus est. [15] quae, malum, est ista voluntaria servitus? fuerit quaedam necessaria; neque ego hoc ab omnibus eis desidero qui sententiam consulari loco dicunt. Alia causa est eorum quorum silentio ignosco; alia eorum, quorum vocem requiro. quos quidem doleo in suspicionem populo Romano venire non metu¹⁴, quod ipsum esset turpe, sed alium alia de causa deesse dignitati suae.