Ἀνταλκίδου
Ἀνταλκίδας ἐν Σαμοθρᾴκῃ μυούμενος, ἐρωτηθεὶς ὑπὸ τοῦ ἱερέως τί δεινότερον δέδρακεν ἐν τῷ βίῳ, ‘εἴ τί μοι πέπρακται τοιοῦτον, εἴσονται’ εἶπεν ‘αὐτοὶ οἱ θεοί.’
πρὸς δὲ τὸν ἀμαθεῖς καλοῦντα τοὺς Λακεδαιμονίους; Ἀθηναῖον ‘μόνοι γοῦν’ εἶπεν ‘ἡμεῖς οὐδὲν μεμαθήκαμεν παρ᾽ ὑμῶν κακόν. ’
ἑτέρου δ᾽ Ἀθηναίου: πρὸς αὐτὸν εἰπόντος ‘ἀλλὰ μὴν ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ Κηφισοῦ πολλάκις ὑμᾶς: [p. 126] ἐδιώξαμεν’, ‘ἡμεῖς δέ’ ἔφη ‘οὐδέποτε ὑμᾶς ἀπὸ τοῦ Εὐρώτα.’
ἐρωτηθεὶς δὲ πῶς ἄν τις μάλιστα ἀρέσκοι τοῖς ἀνθρώποις, ‘εἰ ἣδιστα μέν’ ἔφη ‘αὐτοῖς διαλέγοιτο, ὠφελιμώτατα δὲ προσφέροιτο.’
σοφιστοῦ δὲ μέλλοντος ἀναγινώσκειν ἐγκώμιον Ἡρακλέους, ‘τίς γὰρ αὐτόν’ ἔφη ‘ψέγει;᾽’
πρὸς Ἀγησίλαον πληγέντα ἐν μάχῃ ὑπὸ Θηβαίων ‘ἀπέχεις’ εἶπε ‘τὰ διδασκάλια, μὴ βουλομένους αὐτοὺς μηδ᾽ ἐπισταμένους μάχεσθαι διδάξας.’ ἐδόκουν γὰρ ταῖς συνεχέσιν ἐπ᾽ αὐτοὺς τοῦ Ἀγησιλάου στρατείαις μάχιμοι γεγονέναι.
τείχη δὲ ἔλεγεν εἶναι τῆς Σπάρτης τοὺς νέους, ὅρια δὲ τὰς ἐπιδορατίδας.
πρὸς δὲ τὸν ἐπιζητοῦντα ὅ τι 1 ἐγχειριδίοις βραχέσι κατὰ πόλεμον χρῶνται Λακεδαιμόνιοι, ‘διότι’ εἶπε ‘πλησίον τοῖς πολεμίοις μαχόμεθα.’
