Ἀρχιδάμου τοῦ Ζευξιδάμου
Ἀρχίδαμος ὁ Ζευξιδάμου, πυθομένου τινὸς αὐτοῦ τίνες προεστήκασι τῆς: Σπάρτης, ‘οἱ νόμοι καὶ τὰ ἀρχεῖα’ ἔφη ‘κατὰ τοὺς νόμους.’
πρὸς δὲ τὸν ἐπαινοῦντα κιθαρῳδὸν καὶ θαυμάζοντα τὴν δύναμιν αὐτοῦ ‘ὦ λῷστε’ ἔφη ‘ποῖον γέρας παρὰ σοῦ τοῖς ἀγαθοῖς ἀνδράσιν ἔσται, ὅταν κιθαρῳδὸν οὕτως ἐπαινῇς;’
ἐπεὶ δέ τις αὐτῷ συνιστὰς ψάλτην εἶπεν ‘οὗτος ἀγαθὸς ψάλτης ἐστίν’, ‘παρ᾽ ἡμῖν δέ γε οὗτος’ ἔφη ‘ἀγαθὸς ζωμοποιός,’ ὡς οὐδὲν διαφέρον δι᾽ ὀργάνων φωνῆς ἡδονὴν ἐμποιεῖν τῆς δι᾽ ὄψων καὶ ζωμοῦ σκευασίας.
ὑπισχνουμένου δέ τινος αὐτῷ τὸν οἶνον ἡδὺν ποιήσειν, ‘πρὸς τί;’ ἔφη ‘καὶ γὰρ δαπανηθήσεται πλείων καὶ ποιήσει τὰ ἀνδρεῖα ἀχρηστότερα.’
ἐπιὼν δὲ τὴν Κορινθίων πόλιν μετὰ [p. 129] στρατεύματος εἶδεν ἐκ του περὶ τὸ τεῖχος τόπου λαγωοὺς ἀναστάντας: εἶπεν οὖν πρός τοὺς συστρατιώτας, ‘εὐάλωτοι ἡμῖν 1 οἱ πολέμιοί εἰσι.’
δύο δέ τινων διαιτητὴν αὐτὸν λαβόντων, ἀγαγὼν εἰς τὸ τῆς Χαλκιοίκου τέμενος ἐξώρκισεν ἐμμεῖναι τοῖς: κριθεῖσιν αὐτούς: ὀμοσάντων δὲ ἐκείνων ‘κρίνω τοίνυν’ ἔφη ‘μὴ πρότερον ἀπελθεῖν ὑμᾶς ἐκ τοῦ τεμένους, πρὶν ἂν τὰ πρὸς ἀλλήλους διαλύσησθε.’
ταῖς δὲ θυγατράσιν αὐτοῦ ἱματισμὸν πολυτελῆ Διονυσίου τοῦ Σικελίας τυράννου πέμψαντος, οὐκ ἐδέξατο εἰπών ‘φοβοῦμαι μὴ περιθέμεναι αἱ κόραι φανῶσί μοι αἰσχραί.’
θεασάμενος δὲ τὸν υἱὸν προπετῶς μαχόμενον Ἀθηναίοις ‘ἢ τῇ δυνάμει πρόσθες’ ἔφη ‘ἢ τοῦ φρονήματος ὕφες.’
