Θεοπόμπου
Θεόπομπος πρὸς τὸν ἐρωτήσαντα πῶς ἄν τις ἀσφαλέστατα τηροίη τὴν βασιλείαν, ‘εἰ τοῖς μὲν φίλοις’ ἔφη ‘μεταδιδοίη παρρησίας δικαίας, τοὺς δὲ ἀρχομένους κατὰ δύναμιν μὴ περιορῴη ἀδικουμένους.’
πρὸς δὲ τὸν ξένον τὸν λέγοντα ὅτι παρὰ τοῖς [p. 138] αὑτοῦ πολίταις καλεῖται φιλολάκων, ‘κρεῖσσον’ ἔφη ‘ἦν σε φιλοπολίτην ἢ φιλολάκωνα καλεῖσθαι.’
τοῦ δ᾽ ἐκ τῆς Ἤλιδος πρεσβευτοῦ εἰπόντος ὅτι διὰ τοῦτ᾽ αὐτὸν ἐξαπέστειλαν οἱ πολῖται, ὅτι μόνος τὸν Λακωνικὸν ἐζήλωσε βίον, ‘καὶ πότερον’ ἔφη ‘ὁ σὸς ἢ ὁ τῶν ἄλλων πολιτῶν βίος βελτίων ἐστί;᾽’ τοῦ δὲ εἰπόντος τὸν αὑτοῦ, ‘πῶς οὖν ἂν’ ἔφη ‘αὕτη ἡ πόλις σῴζοιτο, ἐν πολλῶν ὄντων εἷς μόνος ἀγαθός ἐστι;’
λέγοντος δέ τινος ὅτι ἡ Σπάρτη σῴζεται διὰ τοὺς βασιλεῖς ἀρχικοὺς ὄντας, ‘οὔκ’ ἔφη ‘ἀλλὰ διὰ τοὺς πολίτας πειθαρχικοὺς ὄντας. ’
Πυλίων δὲ αὐτῷ μείζονας τιμὰς ψηφισαμένων, ἀντέγραψεν 1 ὅτι ‘τὰς μὲν μετρίας ὁ χρόνος αὔξει, τὰς δ᾽ ὑπεραιρούσας ἀφανίζει.’
ἐπιδεικνυμένου δέ τινος αὐτῷ τεῖχος καὶ πυνθανομένου εἰ καρτερὸν καὶ ὑψηλόν, ‘οὐδ᾽ εἰ γυναικῶν’ εἶπεν ‘ἦν.’
