M. Tullius Cicero, Philippics
Albert Clark, Albert Curtis Clark, Ed.

9. sententiolas edicti cuiusdam memoriae mandavi quas videtur ille peracutas putare: ego autem qui intellegeret¹ quid dicere vellet adhuc neminem inveni. [22] 'nulla contumelia est quam facit dignus.' primum quid est dignus? nam etiam malo multi digni², sicut ipse. an quam facit is qui cum dignitate est? quae autem potest esse maior? quid est porro facere contumeliam? quis sic loquitur? deinde: 'nec timor quem denuntiat inimicus.' quid ergo? ab amico timor denuntiari solet? Horum similia deinceps. nonne satius est mutum esse quam quod nemo intellegat dicere? en cur magister eius ex oratore arator factus sit, possideat in agro publico³ campi Leontini duo milia iugerum immunia, ut hominem stupidum⁴ magis etiam infatuet mercede publica. [23] sed haec leviora fortasse: illud quaero cur tam mansuetus in senatu fuerit, cum in edictis tam fuisset⁵ ferus. quid enim⁶ attinuerat L. Cassio tribuno plebis, fortissimo et constantissimo civi, mortem denuntiare, si in senatum venisset; D. Carfulenum, bene de re publica sentientem, senatu vi et minis mortis expellere; Ti. Cannutium⁷, a quo erat honestissimis contionibus⁸ et saepe et iure vexatus, non templo solum verum etiam aditu prohibere Capitoli? cui senatus consulto ne intercederent verebatur? de supplicatione, credo, M. Lepidi, clarissimi viri. atque id erat⁹ periculum, de cuius honore extraordinario cotidie aliquid cogitabamus, ne eius usitatus honos impediretur. [24] ac ne sine causa videretur edixisse ut senatus adesset, cum de re publica relaturus fuisset, adlato nuntio de legione quarta mente concidit, et fugere¹⁰ festinans senatus consultum de supplicatione per discessionem fecit, cum id factum esset antea numquam.