[p. 8] Antiochus est qui hoc dixit, Asiae rex. [6] Is admiratur et permovetur, quod Hannibal Carthaginiensis bellum se facere populo Romano volentem dehortetur. [7] Hos autem versus Caesellius sic accipit, tamquam si Antiochus sic dicat: “Hannibal me ne bellum geram dehortatur; quod cum facit, ecquale putat cor habere me et quam stultum esse me credit, cum id mihi persuadere vult?” [8] Hoc Caesellius quidem, sed aliud longe Ennius. [9] Nam tres versus sunt, non duo, ad hanc Ennii sententiam pertinentes, ex quibus tertium versum Caesellius non respexit:
Hannibal audaci dum pectore de me hortatur[10] Horum versuum sensus atque ordo sic, opinor, est: “Hannibal ille audentissimus atque fortissimus, quem ego credidi”—hoc est enim: “cor meum credidit,” proinde atque diceret “quem ego stultus homo credidi”—“summum fore suasorem ad bellandum, is me dehortatur dissuadetque ne bellum faciam.” [11] Caesellius autem forte ῥαθυμότερον iunctura ista verborum captus “quem cor” dictum putavit et “quem” accentu acuto legit, quasi ad “cor” referretur, non ad “Hannibalem.” [12] Sed non fugit me, si aliquis sit tam inconditus, sic posse defendi “cor” Caeselli masculinum, ut videatur tertius versus separatim atque divise legendus, proinde quasi praecisis interruptisque verbis exclamet Antiochus: “suasorem summum!” Sed non dignum est eis qui hoc dixerint responderi.
Ne bellum faciam, quem credidit esse meum cor
Suasorem summum et studiosum robore belli.
