[p. 166]καὶ Ἄλεξις ἐν Ἡσιόνη ὡς
καλέσας τε παρατίθησιν ἐν παροψίδι.
καὶ ὁ τὰ εἰς Μάγνητα ἀναφερόμενα ποιήσας ἐν Διονύσῳ πρώτῳ: ι
εἶδε τὴν τράπεζαν ἀνθρώπους δύο
φέροντας εἴσω ποικίλων παροψίδων
κόσμου βρύουσαν, οὐκέτ᾽ εἰς ἔμ᾽ ἔβλεπεν.
Ἀχαιὸς δ᾽ ἐν Αἴθωνι σατυρικῷ:
καὶ ταῦτα μέν μοι τῶν κακῶν παροψίδες.
Σωτάδης δ᾽ ὁ κωμικὸς Παραλυτρουμένῳ:
κεκερματίσθω δ᾽ ἄλλα μοι παροψίδων
κάθεφθα καὶ κνισηρὰ παραφλογίσματα.
ἀμφιβόλως δ᾽ εἴρηται τὸ παρὰ τῷ Ξενοφῶντι ἐν πρώτῳ Παιδείας, φησὶ γὰρ ὁ φιλόσοφος ' προσῆγεν αὐτῷ παροψίδας καὶ παντοδαπὰ ἐμβάμματα καὶ βρώματα καὶ παρὰ τῷ τὸν Χείρωνα δὲ πεποιηκότι τὸν εἰς Φερεκράτην ἀναφερόμενον ἐπὶ ἡδύσματος ἡ παροψὶς κεῖται καὶ οὐχ, ὡς Δίδυμος ἐν τῷ περὶ παρεφθορυίας λέξεως, ἐπὶ τοῦ ἀγγείου. φησὶ γάρ:
παροψὶς εἶναι φαίνομαι τῷ Κρωβύλῳ:
τοῦτον μασᾶται, παρακατεσθίει δ᾽ ἐμέ.
Νικοφῶν Σειρῆσιν
νὴ τὸν Δί᾽ οὗτοί γ᾽ ὥσπερ αἱ παροψίδες
τὴν αἰτίαν ἔχουσ᾽ ἀπὸ τῶν ἡδυσμάτων,
αὐτοὺς δ᾽ ὁ καλέσας ἀξιοῖ τοῦ μηδενός. [p. 168]
Ἀριστοφάνης Δαιδάλῳ:
ἀλλᾶς μαχέσθω περὶ ἕδρας παροψίδι.
Πλάτων Ἑορταῖς:
πάσαις γυναιξὶν ἐξ ἑνὸς γέ του τρόπου
ὥσπερ παροψὶς μοιχὸς ἐσκευασμένος.
περὶ βολβῶν δ᾽ ἀρτύσεως καὶ σκευασίας τὸν λόγοι ποιεῖται. οἱ δ᾽ Ἀττικοί, ὦ Συραττικὲ Οὐλπιανέ, καὶ ἔμβαμμα λέγουσιν, ὡς Θεόπομπος ἐν Εἰρήνῃ:
ὁπόθεν ἔσοιτο μᾶζα καὶ παροψίδες.
”
ὁ μὲν ἄρτος ἡδύ, τὸ δὲ φενακίζειν προσὸν
ἔμβαμμα τοῖς ἄρτοις πονηρὸν γίγνεται.
