Ἡρόδοτος δ᾽ ἐν τῇ πρώτῃ φησὶν ὅτι ἐν Βαβυλῶνι [p. 294] ἐπὶ τοῦ χρυσοῦ βωμοῦ οὐκ ἔξεστι θύειν ὅτι μὴ γαλαθηνὰ μοῦνα. Ἀντιφάνης: Φιλεταίρῳ:
ὁδὶ γὰρ αὐτός ἐστιν εἴ τι γρύξομαι
ὧν σοι λέγω πλέον τι γαλαθηνοῦ μυός.
Πολυεύκτῳ:
κομψός γε μικρὸς κρωμακίσκος οὑτοσὶ
γαλαθηνός. ἡνίοχος
καὶ Ἀνακρέων δέ φησιν
ὁ βοῦς ὁ χαλκοῦς ἦν ἂν ἑφθὸς δεκάπαλαι,
ὁ δ᾽ ἴσως γαλαθηνὸν τέθυκε τὸν χοῖρον λαβών,
Κράτης Γείτοσι:
οἷά τε νεβρὸν νεοθηλέα
γαλαθηνόν, ὅς τ᾽ ἐν ὕλῃ κεροέσσης
ἀπολειφθεὶς ἀπὸ μητρὸς ἐπτοήθη.
Σιμωνίδης δ᾽ ἐπὶ τοῦ Περσέως τὴν Δανάην ποιεῖ λέγουσαν:
νῦν μὲν γὰρ ἡμῖν παιδικῶν ἅλις,
ἅλις ὅπως περ ἀρνῶν ἐστι γαλαθηνῶν τε καὶ
χοίρων.
καὶ ἐν ἄλλοις ἐπ᾽ Ἀρχεμόρου εἴρηκεν:
ὦ τέκος, οἷον ἔχω πόνον
σὺ δ᾽ ἀωτεῖς, γαλαθηνῷ δ᾽ ἤτορι κνώσσεις.
Κλέαρχος δ᾽ ἐν τοῖς περὶ βίων εἰς τοῦτό φησιν ὠμότητος Φάλαριν τὸν τύραννον ἐλάσαι ὡς γαλαθηνὰ θοινᾶσθαι βρέφη, θῆσθαι δ᾽ ἐστὶ τὸ θηλάζειν τὸ γάλα. Ὅμηρος:
ἰοστεφάνου γλυκεῖαν ἐδάκρυσαν
ψυχὰν ἀποπνέοντα γαλαθηνὸν τέκος.
[p. 296] διὰ τὸ ἐντίθεσθαι τὰς θηλὰς εἰς τὰ στόματα τὰ βρέφη, καὶ ὁ τιτθὸς ἐνθένδε διὰ τὸ ἐντίθεσθαι τὰς θηλάς:
Ἕκτωρ γὰρ θνητός τε γυναῖκά τε θήσατο μαζόν,
’
νεβροὺς κοιμήσασα νεηγενέας γαλαθηνούς.