M. Tullius Cicero, For Aulus Cluentius
Albert Clark, Albert Curtis Clark, Ed.

43. neminem voluerunt maiores nostri non modo de existimatione cuiusquam sed ne pecuniaria quidem de re minima esse iudicem, nisi qui inter adversarios convenisset. quapropter in omnibus legibus quibus exceptum est de quibus causis aut magistratum capere non liceat aut iudicem legi aut alterum accusare, haec ignominiae causa praetermissa est¹. timoris enim causam², non vitae poenam in illa potestate esse voluerunt. itaque non solum illud ostendam quod iam videtis, [121] populi Romani suffragiis saepenumero censorias subscriptiones esse sublatas³, verum etiam iudiciis eorum qui iurati statuere maiore cum religione et diligentia debuerunt. primum iudices, senatores equitesque Romani, in compluribus iam reis quos contra leges pecunias accepisse⁴ subscriptum est suae potius religioni quam censorum opinioni paruerunt. deinde praetores urbani qui iurati debent optimum quemque in lectos⁵ iudices referre numquam sibi⁶ ad eam rem censoriam ignominiam impedimento esse oportere duxerunt. [122] censores denique ipsi saepe numero superiorum censorum iudiciis, si ista iudicia appellare⁷ voltis, non steterunt. atque etiam ipsi inter se censores sua iudicia tanti esse arbitrantur ut alter alterius iudicium non modo reprehendat sed etiam rescindat⁸, ut alter de senatu movere velit, alter retineat et ordine amplissimo dignum existimet, ut alter in aerarios⁹ referri aut tribu¹⁰ moveri¹¹ iubeat, alter vetet. qua re qui vobis in mentem venit haec appellare iudicia quae a populo Romano¹² rescindi, ab iuratis iudicibus repudiari, a magistratibus neglegi, ab eis qui eandem potestatem adepti sunt commutari, inter conlegas discrepare videatis?