Ὅμηρος:
ἐρέβινθοι. Κρώβυλος:
φαγόντες χλωρὸν ἐρέβινθόν τινα
ἐκοττάβιζον, κενὸν ὅλως. β. τράγημα δέ
ἐστιν πιθήκου τοῦτο δήπου δυστυχοῦς.
Ξενοφάνης ὁ Κολοφώνιος ἐν παρῳδίαις:
θρώσκουσιν κύαμοι μελανόχροες ἢ ἐρέβινθοι.
πὰρ πυρὶ χρὴ τοιαῦτα λέγειν χειμῶνος ἐν ὥρῃ
ἐν κλίνῃ μαλακῇ κατακείμενον, ἔμπλεον ὄντα, [p. 238]
πίνοντα γλυκὺν οἶνον, ὑποτρώγοντ᾽ ἐρεβίνθους:
τίς πόθεν εἶς ἀνδρῶν, πόσα τοι ἔτη ἐστί, φέριστε;
πηλίκος ἦσθ᾽ ὅθ᾽ ὁ Μῆδος ἀφίκετο;