ignatius
εἰς Παῦλον μοναχόνσῶμα μέν, οὐκ ἀρετὴν ὅδε τύμβος νέρθε κέκευθε
κεδνοῦ Παύλοιο: ὥστε γὰρ ἠελίου [p. 138]
τοῦδὲ γ᾽ ἀπαστράπτουσιν ἀριπρεπέες λόγοι αἴγλῃ,
ἠδ᾽ ἀρετῆς κάματοι εὖχος ἔχουσι μέγα.
εἴκοσιν ἐς λυκάβαντας ἰδὲ τρισὶν ἤρκεσε γαίῃ,
ζήσας δ᾽ αὖ λογικῶς ἐσθλὸν ἔδεκτο τέλος.