Raphael Kühner, Bernhard Gerth, Ausführliche Grammatik der griechischen Sprache
Ildar Ibraguimov, Ed.

Das mit Adjektiven oder Substantiven verbundene Partizip des Verbs εἶναι wird bei mehreren der genannten Verben und Ausdrücken bisweilen weggelassen; seltener geschieht dies, wenn εἶναι ein Begriffswort ist und ohne ein Adjektiv oder Substantiv steht. Vgl. § 354, A. 2.

a. Bei den Verbis sentiendi et declarandi. *e, 702 ὡς ἐπύθοντο μετὰ Τρώεσσιν Ἄρηα (sc. ὄντα, verweilend). a, 301 μάλα γάρ ς᾿ ὁρόω καλόν τε μέγαν τε. S. OR. 576 οὐ γὰρ δὴ φονεὺς ἁλώσομαι. 1429 ἐφηύρημαι κακός. Eur. Hipp. 905 σὴν δάμαρθ᾽ ὁρῶ, πάτερ, | νεκρόν (sc. οὖσαν). Dem. 4.18 εἰδὼς εὐτρεπεῖς ὑμᾶς. Vgl. 18, 10. 4, 41 ἐὰν ἐν Χερρονήσῳ πύθησθε Φίλιππον (sc. ὄντα, verweilend). 19, 87 ὁσάκις πρὸς Πορθμῷ πρὸς Μεγάροις ἀκούοντες δύναμιν Φιλίππου καὶ ξένους ἐθορυβεῖσθε, πάντες ἐπίστασθε. X. M. 1.5.1 ὅντινα αἰσθανοίμεθα ἥττω γαστρός. Vgl. Dem. 35.42. Th. 2.45 ὁρῶ μέγαν τὸν ἀγῶνα. X. A. 3.1.36 κἂν ὑμᾶς ὁρῶσιν ἀθύμους. 2, 16 αὐτῶν τὸ πλῆθος ἄμετρον ὁρῶντες. 5. 8, 19 ἐν εὐδίᾳ ὁρῶ ὑμᾶς. Vgl. Cy. 3. 3, 67. Dem. 3.8. 18, 277. S. Ant. 471 δηλοῖ τὸ γέννημ᾽ ὠμόν sc. ὄν. OC. 783 ὥς σε δηλώσω κακόν. Eur. Hipp. 1077 τὸ δ̓ ἔργον οὐ λέγον σε μηνύει κακόν. Hec. 423 ἄγγελλε πασῶν ἀθλιωτάτην ἐμέ, ubi v. Pflugk. 1215 καπνῷ δ̓ ἐσήμην᾽ ἄστυ πολεμίων ὕπο, durch Rauch zeigte die Stadt an, dass sie in der Gewalt der Feinde sei (ὄν), d. h. dass sie von den Feinden angezündet sei. X. Comm. 1. 7, 4 καὶ τὸ πλούσιον καὶ τὸ ἀνδρεῖον καὶ τὸ ἰσχυρὸν μὴ ὄντα δοκεῖν (sc. εἶναι) ἀλυσιτελὲς (sc. ὄν) ἀπέφαινε. 2. 3, 14 μὴ αἰσχρὸς φανῇς, vgl. 4. 2, 12. Conv. 3, 8. Dem. 18.216 οὐκ ἀμέμπτους μόνον ὑμᾶς αὐτοὺς ἀλλὰ καὶ θαυμαστοὺς ἐδείξατε. 38, 59 σαφῶς ἐπιδείξας μὴ καθαρόν. X. A. 5.6.13 ἥττους ληφθησόμεθα. Isae. 7.41 καὶ ἐμέ γε εὑρήσετε οὐ κακὸν οὐδὲ ἄχρηστον. Dem. 18.211 καταλαμβάνομεν τοὺς μὲν ἡμετέρους φίλους ἐν φόβῳ (sc. ὄντας, in Furcht sich befindend), τοὺς δ̓ ἐκείνου θρασεῖς.

b. Bei περιορᾶν sehr selten. Ar. N. 124 ἀλλ᾽ οὐ περιόψεταί μ̓ ὁ θεῖος Μεγακλέης | ἄνιππον. X. R. L. 9, 5 γυναικὸς δὲ κενὴν ἑστίαν (sc. οὖσαν） περιοπτέον. Isocr. 6.79 ἀργὸν δὲ περιορῶντες sc. τὴν χώραν. Dem. 19.230 μηδένα ἐν συμφορᾷ τῶν πολιτῶν δι᾽ ἔνδειαν περιορᾶν. — Poet. bei ἀνέχεσθαι. t, 27 οὐ γὰρ ἀεργὸν ἀνέξομαι, ὅς κεν ἐμῆς γε | χοίνικος ἅπτηται. Eur. Alc. 304 τούτους ἀνάσχου δεσπότας ἐμῶν δόμων. (S. Ant. 467 εἰ τὸν ἐξ ἐμῆς | μητρὸς θανόντ᾽ ἄθαπτον ἠνσχόμην νέκυν).

c. Bei συμβαίνω selt., aber häufig b. τυγχάνω (poet. κυρῶ), διατελῶ, διαγίγνομαι. P. Gorg. 479c ἆρ᾽ οὖν συμβαίνει μέγιστον κακὸν ἡ ἀδικία καὶ τὸ ἀδικεῖν; sc. ὄν. Alc. 1. 130, c μηδὲν ἄλλο τὸν ἄνθρωπον συμβαίνειν ἢ ψυχήν, sc. ὄντα. *q, 429 τῶν ἄλλος μὲν ἀποφθίσθω, ἄλλος δὲ βιώτω, | ὅς κε τύχῃ. m, 106 μὴ σύ γε κεῖθι τύχοις. Vgl. Λ, 116. S. El. 46 ὁ γὰρ | μέγιστος αὐτοῖς τυγχάνει δορυξένων, vgl. 313. 1457. Ai. 9 ἔνδον γὰρ ἀνὴρ ἄρτι τυγχάνει. Eur. Hipp. 1421 ὃς ἂν μάλιστα φίλτατος κυρῇ βροτῶν. Andr. 1113 τυγχάνει δ̓ ἐν ἐμπύροις. Ar. Ec. 1141 τῶν θεατῶν εἴ τις εὔνους τυγχάνει. Th. 1.32 τετύχηκε τὸ αὐτὸ ἐπιτήδευμα . . ἀξύμφορον. 1, 106. 120. 2, 87. Pl. civ. 369, b τυγχάνει ἡμῶν ἕκαστος οὐκ αὐτάρκης, ἀλλὰ πολλῶν ἐνδεής, ubi v. Stallb. Gorg. 502, b. Hipp. 1. 300, a. Phaedr. 230, a. Alc. 1. 129, a. 133, a. Prot. 313, e. Soph. 234, c. Tim. 61, d. X. H. 4.3.3. Vgl. 4. 8, 29. An. 3. 1, 3. Oec, 20, 28. Th. 1.34 ἀσφαλέστατος ἂν διατελοίη. 6, 89. X. M. 1.6.2 ἀνυπόδητός τε καὶ ἀχίτων διατελεῖς, s. das. Kühners Bmrkg. Ag. 6, 8. Hell. 2. 3, 25. 6. 3, 10. 7. 3, 1. Cy. 1. 5, 10. R. L. 15, 1. Vect. 5, 2. Cy. 1. 2, 15 οἳ δ̓ ἂν ἐν τοῖς τελείοις διαγένωνται ἀνεπίληπτοι. Vgl. 8. 7, 24. Ag. 1, 4. Comm. 2. 8, 5. Isae. 8.44 ἀναμφισβήτητοι τὸν ἅπαντα χρόνον διετελέσαμεν¹).

Anmerk. Häufig ist aber zu τυγχάνω in Nebensätzen ein Partizip aus dem Hauptsatze ἀπὸ κοινοῦ zu ergänzen. X. A. 2.2.17 οἱ δὲ ὕστεροι, ὡς ἐτύγχανον (sc. αὐλιζόμενοι) ἕκαστοι, ηὐλίζοντο. Vgl. 3. 1, 3. Comm. 3. 12, 1. 2. P. Crit. 45d ὅ τι ἂν τύχωσι (sc. πράττοντες), τοῦτο πράξουσιν²). (Smyth 2116)