πύρνων τε στεγαναὶ φύσται μέγαθος κακκάβου γλυκυόξεις.
ὀμφαλὸς θοίνας καλεῖται παρὰ γ᾽ ἐμὶν καὶ τίν, σαφ᾽ οἶδα.
ὕστατα, ναὶ μὰ θεοὺς ὑπερμέγεθες τέμαχος θύννου μόλεν ὀπτὸν ἐκεῖθεν
θερμοῦ ὅθι γλυφάνοις τετμημένον εὐθὺς ἀπ᾽ αὐτὰς
τὰς ὑπογαστριδίας. διανεκέως ἐπαμύνειν
εἴπερ ἐμίν τε μέλοι καὶ τίν, μάλα κεν κεχαροίμεθ᾽.
ἀλλ᾽ ὅθεν ἐλλίπομεν, θοίνα παρέης: ὅσα γ᾽ ἀλλέξαι δυνατά, κρατέω κἄγωγ᾽ ἔτι, κοὒ κε λέγοι τις
πάνθ᾽ ἃ παρῆν ἐτύμως ὔμμιν παρέπαισε δὲ θερμὸν
”