[*] 212. Interchange of imperfect and aorist. An actual interchange of tenses is not to be admitted except in the case of a few old preterites, such as “ἦν” and “ἔφην”. In the earliest period the typical difference is held fast. The apparent exceptions, then, may be accounted for by undifferentiated forms, by mistaken meanings, by the distributive or intensive use of the imperfect. So “ἔφην”=“ἔφησα”, but in “ἔπεμπον” the thoughts follow the motion,1 and “ἐκέλευον” is “I gave orders,” “urged.” “ὁ Κροῖσος ἔπεμπε ἐς Σπάρτην ἀγγέλους . . . οἱ δὲ ἐλθόντες ἔλεγον “ἔπεμψε ἡμέας Κροῖσος κτἑ”.”, HDT.1.69. ANTIPH.6.27: “εἰ μὲν ἐγὼ τούτων προκαλουμένων μὴ ἠθέλησα τοὺς παραγενομένους ἀποφῆναι, ἢ θεράποντας ἐξαιτοῦσι μὴ ἤθελον ἐκδιδόναι . . . αὐτὰ ἂν ταῦτα μέγιστα τεκμήρια κατ᾽ ἐμοῦ ἐποιοῦντο ὅτι ἀληθὴς ἦν ἡ αἰτία”. THUC.2.71.2-3: “Παυσανίας γὰρ . . . ἀπεδίδου Πλαταιεῦσι γῆν καὶ πόλιν τὴν σφετέραν ἔχοντας αὐτονόμους οἰκεῖν κτἑ. τάδε μὲν ἡμῖν πατέρες οἱ ὑμέτεροι ἔδοσαν κτἑ”. 3.58.5: “Παυσανίας μὲν γὰρ ἔθαπτεν αὐτοὺς νομίζων ἐν γῇ τε φιλίᾳ τιθέναι καὶ παρ᾽ ἀνδράσι τοιούτοις κτἑ” . 7.20.1-2: “περί τε Πελοπόννησον ναῦς τριάκοντα ἔστειλαν καὶ Χαρικλέα τὸν Ἀπολλοδώρου ἄρχοντα, . . . καὶ τὸν Δημοσθένη ἐς τὴν Σικελίαν, ὥσπερ ἔμελλον, ἀπέστελλον” . HDT.1.69(see above). 3.41: “διζήμενος δὲ εὕρισκε τόδε”. 8.136: “Μαρδόνιος δὲ . . . μετὰ ταῦτα ἔπεμψε ἄγγελον ἐς Ἀθήνας Ἀλέξανδρον τὸν Ἀμύντεω …, ἅμα μὲν ὅτι . . . ἅμα τε ὁ Μαρδόνιος πυθόμενος ὅτι πρόξεινός τε εἴη καὶ εὐεργέτης ὁ Ἀλέξανδρος ἔπεμπε. . . . τοῖσι δὴ πειθόμενος ἔπεμπε”. EUR. Or. 552: “πατὴρ μὲν έφύτευσέν με, σὴ δ᾽ ἔτικτε παῖς” . PIND. See B. L. G. on P. 4.114 and 247, and on P. 5.76: “μοῖρά τις ἄγεν” as compared with ibid. 87: “τοὺς Ἀριστοτέλης ἄγαγε”. O. 6.41, on “ἔτικτε”. HOM. Od. 4.5: “τὴν μὲν Ἀχιλλῆος ῥηξήνορος υἱέι πέμπεν”. Ibid. 8: “τὴν ἄρ᾽ ὅ γ̓ ἔνθ̓ ἵπποισι καὶ ἅρμασι πέμπε νέεσθαι”. Il. 2.42 sqq.: “ἕζετο δ᾽ ὀρθωθείς, μαλακὸν δ᾽ ἔνδυνε χιτῶνα”, | “καλόν νηγάτεον, περὶ δὲ μέγα βάλλετο φᾶρος:” | “ποσσὶ δ᾽ ὕπο λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα:” | “ἀμφὶ δ᾽ ἄῤ ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλον, κτἑ”.
. 7.303-5: “ὣς ἄρα φωνήσας δῶκε ξίφος ἀργυρόηλον . . . Αἴας δὲ ζωστῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν”.“ αὐτοῦ μιν κατέρυκε, δίδου δ᾽ ὅγε θυγατέρα ἥν,
δῶκε δέ οἱ τιμῆς βασιληίδος ἥμισυ πάσης
”
