Basil L. Gildersleeve, Syntax of Classical Greek

The optative with “ἄν” in the question expects the optative with “ἄν” in the answer. The speaker virtually answers himself, shows his own opinion, or his own desire.

“τρώγοις ἂν ἐρεβίνθους”; AR. Ach. 801; Would you eat pease? “πῶς ἂν” “ἀφίκοιντό ποτε ἔνθα δεῖ”; XEN. Hell. 2.3.31; How could they ever get to the right place? (= “οὐκ ἂν ἀφίκοιντο”).

ISAE. 3.64: “τίς ἂν ἄμεινον ἢ ὁ πατὴρ βουλεύσαιτο”; (“Οὐδεὶς ἄν”.)

PLATO, Gorg. 475D-E: “δέξαιο ἂν οὖν σὺ μᾶλλον τὸ κάκιον καὶ τὸ αἴσχιον ἀντὶ τοῦ ἧττον; . . . ἀλλ᾽ οὐκ ἂν δεξαίμην”.

XEN. Conv. 3.6: “λέληθέ σε ὅτι καὶ οἱ ῥαψῳδοὶ πάντες ἐπίστανται ταῦτα τὰ ἔπη; καὶ πῶς ἄν, ἔφη, λελήθοι ἀκροώμενόν γε αὐτῶν ὀλίγου ἀν᾽ ἑκάστην ἡμέραν”; Cyr. 5.1.28: “ἀνθρωπίνῃ δὲ γνώμῃ τίς ἂν ἢ φευγόντων τῶν πολεμίων ἀποτρέποιτο ἢ ὅπλα παραδιδόντων οὐκ ἂν λαμβάνοι”; Hell. 2.3.31 (see above).

HDT.2.57: “τέῳ τρόπῳ ἂν πελειάς γε ἀνθρωπηίῃ φωνῇ φθέγξαιτο”;

AR. Ach. 797: “ἤδη δ᾽ ἄνευ τῆς μητρὸς ἐσθίοιεν ἄν”; 801 (see above). Eq. 88: “πῶς δ᾽ ἂν μεθύων χρηστόν τι βουλεύσαιτ᾽ ἀνήρ”; 91: “οἴνου γὰρ εὕροις ἄν τι πρακτικώτερον”; 773. 1324.

COM. Cratin. 2.122: “πῶς τις αὐτόν, πῶς τις ἂν” | “ἀπὸ τοῦ πότου παύσειε, τοῦ λίαν πότου”;

EUR. I. T. 505: “οὐδ᾽ ἂν πόλιν φράσειας ἥτις ἐστί σοι”; 513: “ἆρ᾽ ἄν τί μοι φράσειας ὧν ἐγὼ θέλω”;

PIND. O. 2.109-10: “καὶ κεῖνος ὅσα χάρματ: ἄλλοις ἔθηκεν”, | “τίς ἂν φράσαι δύναιτο; [οὐδείς”.]

HOM. Od. 4.443: “τίς γάρ κ᾽ εἰναλίῳ παρὰ κήτεϊ κοιμηθείἡ”; 6.57: “πάππα φίλ̓, οὐκ ἂν δή μοι ἐφοπλίσσειας ἀπήνην” (= “ἐφόπλισον”); 7.22-3: “ὦ τέκος οὐκ ἄν μοι δόμον ἀνέρος ἡγήσαιο” | “Ἀλκινόου”;