Basil L. Gildersleeve, Syntax of Classical Greek

Names of gods as such do not require the article, but the articular form is very common, especially in familiar language. When the name of a god in the genitive depends upon an articular substantive it is generally accompanied by the article, but if the governing substantive is without the article, the name of the god is anarthrous too.

“ἐνταῦθα λέγεται Ἀπόλλων ἐκδεῖραι Μαρσύαν,” XEN. An. 1.2.8 . “ὁ Ζεύς με ταῦτ᾽ ἔδρασεν”, AR. Plut. 87. “ἐν τῷ τοῦ Ποσειδῶνος ἱερῷ”, PLATO, Criti. 119D. “ἐν ἱερῷ Ποσειδῶνος”, Ibid. 119 C.

DEM.19.299: “ὁ Ζεύς, ἡ Διώνη, πάντες οἱ θεοί. 23.66: λαβεῖν μὲν” (sc. “δίκας”） “Ποσειδῶν᾽ . . . παρ᾽ Ἄρεως, δικάσαι δ᾽ Εὐμενίσιν καὶ Ὀρέστῃ τοὺς δώδεκα θεούς. 25.11: παρὰ τὸν τοῦ Διὸς θρόνον. 57.64: τὰ ὅπλα . . . ἃ ἐγὼ ἀνέθηκα τῇ Ἀθηνᾷ”.

AESCHIN.2.147: “ἡ τῆς Ἀθηνᾶς τῆς Πολιάδος . . . ἱέρεια. 3.156: ἐν τῇ τοῦ Διονύσου ὀρχήστρᾳ”.

ISOC.4.179: “ὥσπερ πρὸς τὸν Δία τὴν χώραν νεμόμενος. 9.57: τὸ τοῦ Διὸς ἄγαλμα τοῦ σωτῆρος. 10.20: βουληθέντος αὐτοῦ μνηστεῦσαι Κόρην τὴν Διὸς καὶ Δήμητρος. 41-42: διδούσης Ἥρας μὲν . . . Ἀθηνᾶς δὲ . . . Ἀφροδίτης δὲ κτἑ. 43: ἐπεθύμησε Διὸς γενέσθαι κηδεστής. 53: περὶ τῆς Διὸς θυγατρός. 11.13: τῶν γὰρ ὄμβρων . . . ὁ Ζεὺς ταμίας ἐστίν”.

PLATO, Conv. 180B: “ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν . . . τιμιώτατον . . . εἶναι”. 195 B: “Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν”. Critias, 113C: “τὴν νῆσον Ποσειδῶν τὴν Ἀτλαντίδα λαχών”. 117 B: “ἐπὶ τὸ τοῦ Ποσειδῶνος ἄλσος”. 119 C (see above). D (ibid.). Legg. 624 A: “παρὰ μὲν ἡμῖν Ζεύς, παρὰ δὲ Λακεδαιμονίοις . . . οἶμαι φάναι τούτους Ἀπόλλωνα”. 625 A: “υἱεῖ . . . Διός”. B: “εἰς τὸ τοῦ Διὸς ἄντρον”. 766 B: “εἰς τὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ἱερόν”. 833 B: “πρὸς ἱερὸν Ἄρεώς τι”. Phaedo 58 B: “τῷ οὖν Ἀπόλλωνι ηὔξαντο . . . θεωρίαν ἀπάξειν εἰς Δῆλον”. C: “ὁ ἱερεὺς τοῦ Ἀπόλλωνος”. Politic. 269 A: “τήν γε βασιλείαν ἣν ἦρξε Κρόνος πολλῶν ἀκηκόαμεν”. Rpb. 390 B-C: “Δία . . . ἐκπλαγέντα ἰδόντα τὴν Ἥραν . . . Ἄρεώς τε καὶ Ἀφροδίτης ὑπὸ Ἡφαίστου δεσμόν”.

XENOPHON: ““Multo saepius articulus additus est, quam deest.”” Schulze, Quaestiones grammaticae ad Xenophontem pertinentes, p. 16. An. 1.2.8 (see above). 6.7: “ἐλθὼν ἐπὶ τὸν τῆς Ἀρτέμιδος βωμόν” . 3.4.12: “Ζεὺς δὲ βροντῇ κατέπληξε τοὺς ἐνοικοῦντας” . Hell. 1.1.4: “θύων τῇ Ἀθηνᾷ” (so always in Hell.). 3.2.19: “ἔνθα ἦν Ἀρτέμιδος . . . ἱερόν” . 4.7.2: “ἐπήρετο αὖ τὸν Ἀπόλλω” .

THUC.1.29.3: “τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνος. 4.116.2; ἔστι γὰρ ἐν τῇ Ληκύθῳ Ἀθηναίας ἱερόν. 133.2: ὁ νεὼς τῆς Ἥρας. 6.3.1: Ἀπόλλωνος Ἀρχηγέτου βωμὸν . . . ἱδρύσαντο”.

HDT.1.89: “λεγόντων . . . ὥς σφεα ἀναγκαίως ἔχει δεκατευθῆναι τῷ Διί. 131: οἳ δὲ νομίζουσι Διὶ . . . θυσίας ἔρδειν . . . καλέουσι δὲ Ἀσσύριοι τὴν Ἀφροδίτην Μύλιττα. 207: ἐπεί με Ζεὺς ἔδωκέ τοι. 2.13: ὅτι μὴ ἐκ τοῦ Διὸς μοῦνον. 51: τοῦ δὲ Ἑρμέω τὰ ἀγάλματα . . . τἀγάλματα τοῦ Ἑρμέω. 136: προέχω γὰρ αὐτέων τοσοῦτο ὅσον ὁ Ζεὺς τῶν ἄλλων θεῶν. 138: φέρει δὲ ἐς Ἑρμέω ἱρόν. 145: Ἡρακλέης τε καὶ Διόνυσος καὶ Πάν . . . Πὰν μὲν . . . Ἡρακλέης δὲ . . . Διόνυσος δὲ . . . ὁ Πάν. 146: Διόνυσον . . . ἐς τὸν μηρὸν ἐνερράψατο Ζεύς. 147: μετὰ τὸν ἱρέα τοῦ Ἡφαίστου βασιλεύσαντα . . . ἐν τῷ ἱρῷ τοῦ Ἡφαίστου. 6.67: ἔθυε τῷ Διὶ βοῦν. 9.122: ἐπεὶ Ζεὺς Πέρσῃσι ἡγεμονίην διδοῖ”.

AR. The articular form is the rule except in poetic and parodic passages. For “νὴ Δία, μὰ Δία” see the following section. Av. 1246: “ἆρ᾽ οἶσθ᾽ ὅτι Ζ:εὺς εἴ με λυπήσει πέρα” . Pl. 87: “ὁ Ζεύς με ταῦτ᾽ ἔδρασεν. 119: ὁ Ζεύς. 124: τὴν Διὸς τυραννίδα. 128: τοῦ Διός. 130: ὁ Ζ. 141-2: τοῦ Διὸς” | “τὴν δύναμιν. 213: ὁ Φοῖβος αὐτός. 515: καρπὸνͅ Δηοῦς. 579: τὸν Δία”. 582 (= 592): “ὁ Ζεύς. 594: παρὰ τῆς Ἑκάτης. 661: μέλανος Ἡφαίστου φλογί. 772: σεμνῆς Παλλάδος κλεινὸν πέδον”.