Basil L. Gildersleeve, Syntax of Classical Greek

From this gnomic use of the aorist arises its use in general descriptions, in which the aorist is designedly employed to express concentrated action.

“αἱ μὲν γὰρ ἀθάνατοι καλούμεναι” (sc. “ψυχαί”), “ἡνίκ᾽ ἂν πρὸς ἄκρῳ γένωνται, . . . ἔστησαν”, PLATO, Phaedr. 247B-C; The souls called immortal, when they get in front of the top, stop (short).

DEM. [35]DEM., 1-2: “οὗτοι γὰρ δεινότατοι μέν εἰσι δανείσασθαι χρήματ᾽ ἐν τῷ ἐμπορίῳ, ἐπειδὰν δὲ λάβωσι . . ., εὐθὺς ἐπελάθοντο . . . ἀλλ̓ ἀντὶ τοῦ ἀποδοῦναι σοφίσματα εὑρίσκουσι . . . καὶ εἰσὶ πονηρότατοι ἀνθρώπων”.

PLATO , Phaedr. 245-56. Often in this celebrated description, e.g. 247 B-C (see above).

HDT.2.47: “ἤν τις ψαύσῃ αὐτῶν” (sc. “Αἰγυπτίων”) “παριὼν ὑός, αὐτοῖσι τοῖσι ἱματίοισι ἀπ᾽ ὦν ἔβαψε ἑωυτὸν βὰς ἐπὶ τὸν ποταμόν”. 87: “ἐπεὰν τοὺς κλυστῆρας πλήσωνται τοῦ ἀπὸ κέδρου ἀλείφατος γινομένου, ἐν ὦν ἔπλησαν¹ τοῦ νεκροῦ τὴν κοιλίην”. 3.82: “ἐς ἔχθεα μεγάλα ἀλλήλοισι ἀπικνέονται, ἐξ ὧν στάσιες ἐλλίνονται, ἐκ δὲ τῶν στασίων φόνος: ἐκ δὲ τοῦ φόνου ἀπέβη ἐς μουναρχίην”.

COM. Apollodor. 4.455: “εἰς οἰκίαν ὅταν τις εἰσίῃ φίλου”, | “ἔστιν θεωρεῖν, Νικοφῶν, τὴν τοῦ φίλου” | “εὔνοιαν εὐθὺς εἰσιόντα τὰς θύρας”. | “ὁ θυρωρὸς ἱλαρὸς πρῶτόν ἐστιν, ἡ κύων” | “ἔσηνε καὶ προσῆλθ̓, ὑπαντήσας δέ τις” | “δίφρον εὐθέως ἔθηκε, κἂν μηδεὶς λέγῃ” | “μηδέν”.

PIND. O. 2.63-4: “θανόντων μὲν ἐνθάδ᾽ αὐτίκ̓ ἀπάλαμνοι φρένες” | “ποινὰς ἔτισαν”.

SOLON, 13.53: “ἄλλον μάντιν ἔθηκεν ἄναξ ἑκάεργος Ἀπόλλων”.