καιρὸς, the need of the moment; for the semi-personification, cp. 1450; El. 75“καιρὸς γάρ, ὅσπερ ἀνδράσιν” | “μέγιστος ἔργου παντός ἐστ᾽ ἐπιστάτης”: ib. 39 “ὅταν σε καιρὸς εἰσάγῃ.” καλεῖ, as Eur. Hec. 1042“βούλεσθ᾽ ἐπεισπέσωμεν; ὡς ἀκμὴ καλεῖ” | “Ἑκάβῃ παρεῖναι”. Lucian (Demonactis vita 65) quotes, as a familiar stage ‘tag,’ “καιρὸς δὲ καλεῖ μηκέτι μέλλειν”.