Athenaeus, Deipnosophistae
Kaibel, Ed.

ΟΞΟΣ. τοῦτο μόνον Ἀττικοὶ τῶν ἡδυσμάτων ἦδος καλοῦσι. κάλλιστον δ᾽ ὄξος εἶναί φησι Χρύσιππος ὁ φιλόσοφος τό τε Αἰγύπτιον καὶ τὸ Κνίδιον. Ἀριστοφάνης δὲ ἐν Πλούτῳ φησίν ῾720':'

ὄξει διέμενος Σφηττίῳ.

Δίδυμος δ᾽ ἐξηγούμενος τὸ ἰαμβεῖόν φησιν: ‘ἴσως διότι οἱ Σφήττιοι ὀξεῖς.' μνημονεύει δέ που καὶ τοῦ ἐκ Κλεωνῶν ὄξους ὡς διαφόρου ῾I 561 K':'

ἐν δὲ Κλεωναῖς ὀξίδες εἰσί.

καὶ Δίφιλος ῾II 572 K':'

δειπνεῖ τε καταδύς, πῶς δοκεῖς, Λακωνικῶς,
ὄξους δὲ κοτύλην—Β. πάξ. Α. τί πάξ; ὀξὶς μέτρον
χωρεῖ τοσοῦτο τῶν Κλεωναίων.

Φιλωνίδης ῾I 256 K':'

τὰ καταχύσματα
αὐτοῖσιν ὄξος οὐκ ἔχει.

ὁ δὲ Ταραντῖνος Ἡρακλείδης ἐν τῷ Συμποσίῳ φησί: ‘τὸ ὄξος τινὰ τῶν ἐκτὸς συνιστάνει, παραπλησίως δὲ καὶ τὰ ἐν κοιλίᾳ, τὰ <δ᾽> ἐν τῷ ὄγκῳ διαλύει, διὰ τὸ δηλονότι διαφόρους ἐν ἡμῖν μίγνυσθαι χυμούς.' ἐθαυμάζετο δὲ καὶ τὸ Δεκελεικὸν ὄξος. Ἄλεξις ῾II 400 K':'

κοτύλας τέτταρας
ἀναγκάσας με μεστὰς αὐτοῦ σπάσαι
ὄξους Δεκελεικοῦ δι᾽ ἀγορᾶς μέσης ἄγεις.

λεκτέον δὲ ὀξύγαρον διὰ τοῦ 〈υ〉 καὶ τὸ δεχόμενον αὐτὸ ἀγγεῖον ὀξύβαφον: ἐπεὶ καὶ Λυσίας ἐν τῷ κατὰ Θεοπόμπου αἰκίας εἴρηκεν ῾fr. 111 Tur':' ‘ἐγὼ δ᾽ ὀξύμελι πίνω.' οὕτως οὖν ἐροῦμεν καὶ ὀξυρόδινον.