κἄμοιγε ποῦ. The thought of the whole passage is,—“τί δόξα μάτην ῥέουσα ὠφελεῖ, εἰ τὰς Ἀθήνας φασὶ ( μὲν ) θεοσεβεστάτας εἶναι, ἐμοὶ δὲ ταῦτα μηδαμοῦ ἐστιν”; Instead however, of a clause “ἐμοὶ δὲ...κ.τ.λ.”, thus depending on εἰ, a new sentence is opened by the direct question,— καὶ ἔμοιγε ποῦ ταῦτά ἐστιν; καί, prefixed to interrogative words (as “ποῦ, πῶς, ποῖος, τίς”), makes the query an indignant comment on a preceding statement: El. 236: Dem. De Fals. Legat. § 232 “καὶ τίς, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοῦτ᾽ ἰδὼν τὸ παράδειγμα δίκαιον αὑτὸν παρασχεῖν ἐθελήσει;” οἵτινες, causal, as if “παρ᾽ ὑμῖν” had preceded: hence=“ἐπεὶ ὑμεῖς”. Cp. 427, 866. Thuc. 4.26 “ἀθυμίαν τε πλείστην ὁ χρόνος παρεῖχε παρὰ λόγον ἐπιγιγνόμενος, οὓς ( ὅτι αὐτοὺς ) ᾤοντο ἡμερῶν ὀλίγων ἐκπολιορκήσειν”, since they had thought to reduce them in a few days. 1. 68 “νῦν δὲ τί δεῖ μακρηγορεῖν, ὧν ( ῀ ἐπεὶ ἡμῶν ) τοὺς μὲν δεδουλωμένους ὁρᾶτε”...; 6. 68 “πολλῇ μὲν παραινέσει...τί δεῖ χρῆσθαι, οἳ πάρεσμεν ἐπὶ τὸν αὐτὸν ἀγῶνα”; 8. 76 § 6 (“οἵ γε”).
. Ai. 457 “τί χρὴ δρᾶν; ὅστις ἐμφανῶς θεοῖς ι ἐχθαίρομαι”. Cp. O. T. 1228 n.: Ph. 1364.“ἵππον; οὐκ ἀκούετε
ὃν ( ῀ ὅτι ἐμὲ ) πάντες ὑμεῖς ἴστε μισοῦνθ᾽ ἱππικήν
”