πολλὴν ἔχον στόμωσιν, with a hard and keen edge,—thoroughly attempered to a shameless and cruel task. “στόμωσις” was the process of tempering iron to receive an edge or point (“στόμα”); cp. Arist. Meteor. 4.6 “τήκεται δὲ καὶ ὁ εἰργασμένος σίδηρος, ὥστε ὑγρὸς γίγνεσθαι καὶ πάλιν πήγνυσθαι. καὶ τὰ στομώματα ποιοῦσιν οὔτως: ὑφίσταται γὰρ καὶ ἀποκαθαίρεται κάτω ἡ σκωρία” (dross). “ὅταν δὲ πολλάκις πάθῃ καὶ καθαρὸς γένηται, τοῦτο στόμωμα γίγνεται” (this makes tempered iron). Hence, fig., Plut. Mor. 988 D “τῆς ἀνδρείας οἷον βαφή τις ὁ θυμός ἐστι καὶ στόμωμα”: Lycurg. 16 “τὰ δ̓” “ὑγιεινὰ” (“βρέφη”) “μᾶλλον στομοῦσθαι καὶ κρατύνεσθαι τὴν ἕξιν”, have their constitutions tempered and strengthened.
, alluding to a two-edged blade; schol. “ὀξυνεῖς... ἀκονήσεις”. The double sense of στόμα has suggested the “παρήχησις” with στόμωσιν: cp. Tr. 1176 “τοὐμὸν ὀξῦναι στόμα”.“μέμνησ᾽ ὅπως
εὖ μοι στομώσεις αὐτόν, ἐπὶ μὲν θάτερα
οἷον δικιδίοις, τὴν δ᾽ ἑτέραν αὐτοῦ γνάθον
στόμωσον οἵαν ἐς τὰ μείζω πράγματα
”
: "I, erst so wondrous firm,—yea, as iron hardened in the dipping,—felt the keen edge of my temper softened." Cp. Ai. 584 “γλῶσσα... τεθηγμένη”.“ὃς τὰ δείν᾽ ἐκαρτέρουν τότε,
βαφῇ σίδηρος ὥς, ἐφηλύνφην στόμα
”
