οὔτε...οὐ: cp. Ant. 249 “οὔτε του γενῇδος ἦν
πλῆγμ̓, οὐ δικέλλης ἐκβολή
”: Eur. Or. 41 “ὧν οὔτε δῖτα διὰ δέρης ἐδέξατο,
οὐ λούτρ᾽ ἔδωκε χρωτί
”: ib. 1086 “μήθ᾽ αἷμά μου δέξαιτο κάρπιμον πέδον,
μὴ λαμπρὸς αἰθήρ
”: Her. 8.98 “οὔτε νιφετός, οὐκ ὄμβρος, οὐ καῦμα, οὐ νύξ”. But of the converse, “οὐ...οὔτε”, there is no certain example.— βλάστας, plur., O. T. 717: “πατρὸς” and “μητρὸς”, gen. of origin with “βλ. γεν. εἶχον” as=“ἔβλαστον”: he was not yet begotten or conceived.