εἰ δὲ τόδε — στείχειν μετ᾽ ἐμοῦ, — ἡδύ ἐστι — δίδωμί σοι, τούτων κρίναντι ( ὁπότερον βούλει ), χρῆσθαι ( αὐτῷ). For τόδ̓ in appos. with στείχειν cp. Xen. Cyr. 8.4.4 “σαφηνίζεσθαι δέ, ὡς ἕκαστον ἐτίμα, τοῦτο ἐδόκει αὐτῷ ἀγαθὸν εἶναι”: Aeschin. or. 2 § 106 “τὸ μὴ πολυπραγμονεῖν ἡμᾶς τοὺς πρέσβεις μηδέν, τοῦτ᾽ ἀγαθὸν ὑπολαμβάνων εἶναι”. Here τόδε similarly follows the word with which it is in appos., though it should properly precede it, as Eur. Phoen. 550 “μέγ᾽ ἥγησαι τόδε, ι περιβλέπεσθαι τίμιον;” τούτων partitive gen. with κρίναντι, “"having chosen (one) of these things"”; cp.
δίδωμι … χρῆσθαι: cp. Xen. Anab. 3. 4 §§ 41 f. “εἰ βούλει, μένε..., εἰ δὲ χρῄζεις, πορεύου...Ἀλλὰ δίδωμί σοι, ἔφη ὁ Χειρίσοφος, ὁπότερον βούλει ἑλέσθαι”. With “εἴτ̓ ἐμοῦ”, the constr. would be, “εἴτε μετ᾽ ἐμοῦ στείχειν” (“ἡδὺ αὐτῷ ἐστι, στείχειν πάρεστιν”), a word expressing consent being evolved from “τάξω”. But (1) this is harsher than“δυοῖν δικαιοῖ δρᾶν ἀποκρίνας κακοῖν,
ἢ γῆς ἀπῶσαι...ἢ κτεῖναι.
”
(“χρῄζεις”), where “ἕτοιμος” is more easily fitted to the second clause; though somewhat similar is“εἰ τῶνδε χρῄζεις πλησιαζόντων κλύειν
ἕτοιμος εἰπεῖν, εἴτε καὶ στείχειν ἔσω
”
(“χρεών”), sc. “ἥδιον ἂν ὁρῷμεν”. And (2) in proposing the second alternative,—that Oed. should accompany him,—it is more suitable that he should address Oed. himself. τῇδε, “"in that sense,"” i.e. in whichever course you may prefer, “ᾗ ἂν σὺ βούλῃ”: cp. 1444: Ant. 1111 “δόξα τῇδ᾽ ἐπεστράφη”: El. 1301 “ὅπως καὶ σοὶ φίλον ι καὶ τοὐμὸν ἔσται τῇδ᾽.” ξυνοίσομαι, agree: Antiph. or. 5 § 42 “τοῖς μὲν πρώτοις ( λόγοις ) συνεφέρετο,... τούτοις δὲ διεφέρετο”.“πεπυσμέναι γάρ, εἰ θανεῖν ἡμᾶς (εἴτε κατθανεῖν βαδηαμ̓ χρεών,
ἥδιον ἂν θάνοιμεν, εἴθ᾽ ὁρᾶν φάος
”