Μοῦσά μοι Εὐρυμεδοντιάδεα, τὴν παντοχάρυβδιν,κέχρηται δὲ καὶ Ἐπίχαρμος ὁ Συρακόσιος ἔν τισι τῶν δραμάτων ἐπ᾽ ὀλίγον καὶ Κρατῖνος ὁ τῆς ἀρχαίας κωμῳδίας ποιητὴς ἐν Εὐνείδαις καὶ τῶν κατ᾽ αὐτὸν Ἡγήμων ὁ Θάσιος, ὃν ἐκάλουν Φακῆν. λέγει γὰρ οὕτως ῾p. 42 Brandt':'
τὴν ἐγγαστριμάχαιραν, ὃς ἐσθίει οὐ κατὰ κόσμον ῾Od. 20.181','
ἔννεφ᾽, ὅπως ψηφῖδι <κακὸς> κακὸν οἶτον ὀλεῖται ῾Il. 3.417'
βουλῇ δημοσίῃ παρὰ θῖν᾽ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο ῾Il. 1.316'.'
ἐς δὲ Θάσον μ᾽ ἐλθόντα μετεωρίζοντες ἔβαλλον
πολλοῖσι σπελέθοισι, καὶ ὧδέ τις εἶπε παραστάς:
‘ὦ πάντων ἀνδρῶν βδελυρώτατε, τίς σ᾽ ἀνέπεισε
καλὴν <ἐς> κρηπῖδα ποσὶν τοιοῖσδ᾽ ἀναβῆναι;᾽
τοῖσι δ᾽ ἐγὼ πᾶσιν μικρὸν μετὰ τοῦτ᾽ ἔπος εἶπον:
‘μνέα μ᾽ ἀνέπεισε γέροντα καὶ οὐκ ἐθέλοντ᾽ ἀναβῆναι
καὶ σπάνις, ἣ πολλοὺς Θασίων εἰς ὁλκάδα βάλλει
εὐκούρων βδελυρῶν, ὀλλύντων τ᾽ ὀλλυμένων τε
ἀνδρῶν, οἳ [καὶ] νῦν κεῖθι κακῶς κακὰ ῥαψῳδοῦσιν:
οἷς καὶ ἐγὼ μετὰ τοῖσιν τὰ χρηίζων ἐποίθησα.
αὖθις δ᾽ οὐκ ἐπὶ κέρδος ἀπείσομαι εἰς Θασίους
μηθὲν πημαίνων κλυτὸν ἄργυρον ἐγγυαλίξων,
μή τίς μοι κατὰ οἶκον Ἀχαιάδων νεμεσήσῃ ῾Od. 2.101'
πεσσομένης ἀλόχου τὸν ἀχαικὸν ἄρτον ἐν οἴκοις,
καί ποτέ τις εἴπῃ σμικρὸν τυροῦντ᾽ ἐσιδοῦσα ῾Il. 6.459','
‘ὡς φιλίων ωρμην παρ᾽ Ἀθηναίοισιν ἀείσας
πεντήκοντ᾽ ἔλαβε δραχμάς, σὺ δὲ μικρὸν ἐπέψω.'
ταῦτά μοι ὁρμαίνοντι παρίστατο Παλλὰς Ἀθήνη ῾Od. 3.222','
χρυσῆν ῥάβδον ἔχουσα, καὶ ἤλασεν εἶπέ τε φωνῇ:
‘δεινὰ παθοῦσα Φακῆ βδελυρά, χώρει 'ς τὸν ἀγῶνα.'
καὶ τότε δὴ θάρσησα καὶ ἤειδον πολὺ μᾶλλον ῾Il. 1.92'