οἷς δὴ βασιλεὺς Κρόνος ἦν τὸ παλαιόν,Κράτης δ᾽ ἐν Θηρίοις ῾I 133 K':'
ὅτε τοῖς ἄρτοις ἠστραγάλιζον, μᾶζαι δ᾽ ἐν ταῖσι
παλαίστραις
Αἰγιναῖαι κατεβέβληντο δρυπεπεῖς βώλοις τε κομῶσαι.
ἔπειτα δοῦλον οὐδὲ εἷς κεκτήσετ᾽ οὐδὲ δούλην,ἑξῆς δὲ μετὰ ταῦτα ὁ τὸν ἐναντίον τούτῳ παραλαμβάνων λόγον φησίν:
ἀλλ᾽ αὐτὸς αὑτῷ δῆτ᾽ ἀνὴρ γέρων διακονήσει;
Β. οὐ δῆθ᾽: ὁδοιποροῦντα γὰρ τὰ πάντ᾽ ἐγὼ ποιήσω.
Α. τί δῆτα τοῦτ᾽ αὐτοῖς πλέον; Β. πρόσεισιν αὔθ᾽
ἕκαστον
τῶν σκευαρίων, ὅταν καλῇ τι: παρατίθου τράπεζα:
αὕτη παρασκεύαζε σαυτήν. μάττε θυλακίσκε.
ἔγχει κύαθε. ποὖσθ᾽ ἡ κύλιξ; διάνιζ᾽ ἰοῦσα σαυτήν.
ἀνάβαινε μᾶζα. τὴν χύτραν χρῆν ἐξερᾶν τὰ τεῦτλα.
ἰχθύ, βάδιζ᾽. ἀλλ᾽ οὐδέπω 'πὶ θάτερ᾽ ὀπτός εἰμι.
οὔκουν μεταστρέψας σεαυτὸν ἁλὶ πάσεις ἀλείφων;
ἀλλ᾽ ἀντίθες τοι: ἐγὼ γὰρ αὐτὰ τἄμπαλιν
τὰ θερμὰ λουτρὰ πρῶτον ἄξω τοῖς ἐμοῖς
ἐπὶ κιόνων, ὥσπερ διὰ τοῦ Παιωνίου,
ἀπὸ τῆς θαλάττης, ὥσθ᾽ ἑκάστῳ ῥεύσεται
εἰς τὴν πύελον: ἐρεῖ δὲ θὔδωρ ‘ἀνέχετε᾽.
εἶτ᾽ ἁλάβαστος εὐθέως ἥξει μύρου
αὐτόματος ὁ σπόγγος τε καὶ τὰ σάνδαλα.