τὴν παυσίλυπον ἄμπελον δοῦναι βροτοῖς.Εὐριπίδης ἐν Βάκχαις φησί ῾771'.' καὶ Ἀστυδάμας δέ φησι ῾p. 605 N':'
οἴνου δὲ μηκέτ᾽ ὄντος οὐκ ἔστιν Κύπρις
οὐδ᾽ ἄλλο τερπνὸν οὐδὲν ἀνθρώποις ἔτι,
θνητοῖσι τὴν ἀκεσφόρονἈντιφάνης φησίν ῾II 123 K'.'
λύπης ἔφηνεν οἰνομήτορ᾽ ἄμπελον. —
συνεχῶς μὲν γὰρ ἐμπιπλάμενος ἀμελὴς γίνεται
ἄνθρωπος, ὑποπίνων δὲ πάνυ φροντιστικός,
οὐ μεθύω τὴν φρόνησιν, ἀλλὰ τὸ τοιοῦτον μόνον,φησὶν Ἄλεξις ῾II 403 K'.' Σέλευκος δέ φησι τὸ παλαιὸν οὐκ εἶναι ἔθος οὔτ᾽ οἶνον ἐπὶ πλεῖον οὔτ᾽ ἄλλην ἡδυπάθειαν προσφέρεσθαι, μὴ θεῶν ἕνεκα τοῦτο δρῶντας. διὸ καὶ θοίνας καὶ θαλείας [καὶ μέθας] ὠνόμαζον: τὰς μὲν ὅτι διὰ θεοὺς οἰνοῦσθαι δεῖν ὑπελάμβανον, τὰς δ᾽ ὅτι θεῶν χάριν ἡλίζοντο καὶ συνῄεσαν. τοῦτο γάρ ἐστι τὸ ‘δαῖτα θάλειαν.' τὸ δὲ μεθύειν φησὶν Ἀριστοτέλης ῾fr. 89 R' 'τὸ μετὰ τὸ θύειν αὐτῷ χρῆσθαι.
τὸ διορίζεσθαι βεβαίως τῷ στόματι τὰ γράμματα,
