[596] λᾶαν ἄνω. Cp. Eustath. “ἐμφαίνει τὴν δυσχέρειαν τοῦ τῆς ὠθήσεως ἔργου τῇ τῶν φωνηέντων ἐπαλληλίᾳ, δἰ ὧν ὀγκούντων τὸ στόμα οὐκ ἐᾶται τρέχειν ὁ λόγος, ἀλλ᾽ ὀκνηρὰ βαίνει συνεξομοιούμενος τῇ ἐργωδίᾳ τοῦ ἄνω ὠθεῖν. ἀμέλει τὸ ‘ἔπειτα πέδονδε κυλίνδετο λᾶας ἀναιδής,’ ἀχάσμητον ὂν καὶ διὰ τοῦτο οἷον τροχαστικὸν τῇ φράσει, τὸ εὐπετὲς δηλοῖ τῆς τοῦ λίθου καταφορᾶς”, Quintil. Or.9. 4‘Vocalium concursus cum accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio.’ For Lucilius' imitation of the line see Quaest.1. 5‘Sisyphu’ versat
saxum sudans nitendo nec proficit hilum.’ἀλλ᾽ ὅτε, ‘but ever as he was just going to topple it over the hill's crest;’ this is simpler than to take “λᾶας” as subject to “μέλλοι” and give an intransitive force to “ὑπερβαλέειν”.
